Terug naar het najaar van 2019
Marleen voelde zich niet lekker en was zichzelf niet. ‘Ik was op zeilreis met school en merkte dat ik minder energie had dan normaal. Ook kreeg ik last van mijn ogen; ik zag steeds minder en soms viel mijn zicht zelfs even helemaal weg. Ik kon al die klachten niet plaatsen, maar kanker was wel het laatste waar ik aan dacht.’
Chemo en quarantaine
Het bleek toch kanker te zijn: Hodgkin-lymfoom, een vorm van kanker in het lymfestelsel. Een intensief behandeltraject van zes maanden volgde. ‘In mei 2020 had ik de laatste scan en gingen we ervan uit dat de kanker weg was. Helaas hoorde ik een paar weken later dat het terug was. Opnieuw belandde ik in het Máxima en kreeg ik chemo, waar ik erg ziek van werd. Steeds was ik futloos en moe. Ik zat in HAVO-4 en wilde ontzettend graag overgaan, zodat ik bij mijn vrienden in de klas kon blijven. Ik probeerde al die tijd om de lesstof zo goed mogelijk bij te houden, maar het ging gewoon niet; ik heb het jaar uiteindelijk over moeten doen.’
‘Wat het niet makkelijker maakte, was dat corona zich in die tijd snel verspreidde. Ik was kwetsbaar en mocht niet naar buiten. Vrienden konden niet langskomen, maar ook mijn zussen niet. Zij woonden al op kamers en het was te gevaarlijk voor mij om elkaar fysiek te zien. Mijn zussen gingen daarom een keer tien dagen in quarantaine, zodat we samen een weekje op vakantie konden. Dat vond ik heel speciaal.’
Ultieme vrijheid
Ondanks de zware behandelingen benadrukt Marleen dat er ook mooie momenten waren. ‘In de zomerperiode kreeg ik immunotherapie, waardoor ik me relatief goed voelde. Toen haalde ik bijvoorbeeld veel energie uit zeilen. Dan ging ik naar Friesland en stapte de boot in. Eén keer per dag moest ik even een injectie halen bij mijn ouders aan wal, maar los daarvan voelde ik in die dagen ultieme vrijheid daar in mijn zeilboot, scherend over de Friese meren.’
Nadat ze in november de behandeling écht kon afronden, pakte Marleen haar leven zo snel mogelijk weer op. ‘Ik ging bijvoorbeeld meteen weer hockeyen. Het hielp me om weer energie te krijgen en mezelf te worden. Dat duurde best een tijd; ik was ruim 15 kilo afgevallen en was mijn haren verloren. Langzaam maar zeker ging het elke week een beetje beter, tot ik een half jaar later voelde: ja, ik ben er weer. Tot op zekere hoogte dan, want de ziekte heeft wel mentale en fysieke sporen nagelaten. Ik heb bijvoorbeeld een wat zwakker immuunsysteem en kon me moeilijker concentreren.’
Clipper Ocean Race
Het weerhield Marleen er niet van om bijzondere dingen te doen: afgelopen voorjaar stond er een unieke zeiltocht in haar agenda. ‘Ik deed mee met de Clipper Ocean Race, een zeilrace waarin elf zeilschepen in tien maanden om de wereld varen. De bemanningsleden kwamen uit verschillende landen en hadden, met uitzondering van de schipper en de bootsman, geen professionele zeilervaring. Voor het eerst deed er een boot mee met het logo van het Prinses Máxima Centrum erop: de Perseverance. Het team vroeg aandacht voor kinderkanker en haalde geld op voor het Prinses Máxima Centrum.’
Een sponsor die het Prinses Máxima Centrum een warm hart toedraagt maakte het mogelijk dat survivors van kinderkanker konden meezeilen als bemanning. ‘Ik was één van de acht survivors die een etappe meevoeren. Ik had daarvoor al een maand getraind in Engeland en in april stapte ik in Seattle op de Perseverance. We zeilden naar het Panamakanaal, gingen erdoorheen, om vervolgens koers noordwaarts te zetten. Ongeveer anderhalve maand na vertrek uit Seattle kwamen we aan in Washington. Wat een avontuur!’
Wereld vol avonturen
‘Met mijn verhaal wil ik lotgenoten in het Máxima laten zien: er ligt nog een wereld vol avonturen aan je voeten zodra deze rottige periode voorbij is. Tot die tijd is mijn advies: neem alle liefde en vooral ook álle cadeaus en chocoladerepen die je van iedereen krijgt aan. Haal energie uit dingen die voor jou belangrijk zijn en houd vertrouwen in de toekomst. Mijn verhaal bevestigt dat er een tijd komt waarin je je dromen achterna kunt gaan.’